Ονομάζομαι Ελισάβετ Βλάση και γεννήθηκα το 1952 στην Αθήνα, σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ήμασταν τέσσερα παιδιά και σχεδόν ούτε σχολείο δεν πήγαμε γιατί έπρεπε να δουλέψουμε από μικρά.
Οι γονείς μας για τον Θεό δεν μας μιλούσαν, αλλά κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα μας έβαζαν τα καλά μας ρούχα και μας έστελναν στην εκκλησία. Εγώ από μικρό παιδάκι ήθελα κάθε Μ. Πέμπτη να είμαι στην εκκλησία, με συγκινούσαν πολύ τα Πάθη του Χριστού και έκλαιγα.
Ήμουν 15μιση ετών όταν γνώρισα τον άντρα μου και αρραβωνιάστηκα και στα 17μιση παντρεύτηκα. Οι γονείς μου είχαν αντιρρήσεις, γιατί κάτι έβλεπαν περισσότερο. Πράγματι μου φερόταν άσχημα από αρραβωνιασμένοι που ήμασταν, όμως για μένα ήταν όλος ο κόσμος. Την ημέρα του γάμου φύγαμε αμέσως για την Λάρισα όπου υπηρετούσε ως έφεδρος αξιωματικός, και ξεκίνησα και εγώ να δουλεύω.
Η ζωή κύλησε με πολλά προβλήματα, έμεινα έγκυος στο πρώτο παιδί συνέχισα να δουλεύω, όταν όμως ήμουν οκτώ μηνών έγκυος το έχασα, πράγμα που μου στοίχισε πάρα πολύ. Γρήγορα έμεινα πάλι έγκυος και ο γιατρός συνέστησε πλήρη ακινησία. Κατέβηκα στην Αθήνα στους γονείς μου και έμεινα οκτώ μήνες στο κρεβάτι, ο άντρας μου όμως με απειλούσε για να γυρίσω και εγώ πήγα, ενώ δεν έπρεπε να μετακινηθώ.
Στην επιστροφή μου στην Αθήνα είχα αιμορραγία και ο γιατρός με έβαλε αμέσως χειρουργείο γιατί πήγαινα για αποβολή. Τότε έκλαψα και έκραξα στον Θεό: Θεέ μου, τι έκανα, θα σκοτώσω το παιδί μου, σε παρακαλώ χάρισέ το μου. Μετά από αυτή την προσευχή αναπαύτηκα, μου έφυγε όλος ο φόβος και πράγματι ο γιατρός όταν ήρθε, έτοιμος να μου πάρει το παιδί, διαπίστωσε ότι σταμάτησε η αιμορραγία και το ίδιο βράδυ με άφησαν να φύγω. Το παιδί γεννήθηκε φυσιολογικά, έκανα και άλλα δύο παιδιά αλλά τα προβλήματα με τον άντρα μου συνεχίζονταν.Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν άρχισε να φέρεται άσχημα και στα παιδιά, τότε αποφάσισα να χωρίσω. Το τρίτο μου παιδί ήταν τότε ακόμη μηνών.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν, βρήκα δουλειά ως σερβιτόρα σε μια λέσχη, έπρεπε τώρα να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά μου, δεν είχα βοήθεια από κανέναν. Τα χρόνια περνούσαν, δούλευα νύχτα 20 χρόνια, τα παιδιά τα μεγάλωσα με πολύ αγωνία, πλήρωνα μια γυναίκα να τα προσέχει, η οποία έμενε μέχρι τα μεσάνυχτα όπου τα έβαζε για ύπνο και έφευγε, ενώ εγώ γυρνούσα από τη δουλειά στις 7 το πρωί. Είχα μεγάλη αγωνία για τα παιδιά.
Ο πατέρας μου πέθανε 52 χρονών από όγκο στον εγκέφαλο. Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι πήγαινα στον τάφο και τον έβλεπα απ’ έξω ντυμένο στα λευκά να ανεβαίνει στον ουρανό και να με ευλογεί. Κατάλαβα ότι ήταν ο Κύριος που μου έλεγε: «Δεν είναι εδώ ο πατέρας σου, Εγώ είμαι ο Πατέρας σου». Εγώ σκεφτόμουν, Πατέρας μου είναι ο Θεός! Είχα μια Αγία Γραφή που προσπάθησα να διαβάσω, δεν καταλάβαινα τίποτα, το καντήλι όμως δεν έσβηνε ποτέ.
Πέρασαν τα χρόνια και είδα στον ύπνο μου σε ένα όρος υψηλό τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο (σαν περιστέρι) και με κάλεσε με το όνομά μου: «Ελισάβετ φύγε να σωθείς έρχεται το τέλος». Ξύπνησα εγώ, με πολύ απορία, από πού πρέπει να φύγω, νόμιζα ότι εκεί που ήμουν ήταν καλά, αφού στην εκκλησία πήγαινα, το καντήλι δεν έσβηνε, όμως η αμαρτία, αμαρτία.
Έβγαζα πάρα πολλά λεφτά στη λέσχη, μπορεί και πάνω από 1 εκ. δρχ. τότε το μήνα, αλλά είχα μπλέξει και εγώ και έπαιζα και τα έχανα και χρωστούσα σε τοκογλύφους. Όμως μετά από αυτό το ενύπνιο, ενώ αρρώστια δεν είχα, τα παιδιά ήταν καλά, μου έβαλε ο Κύριος το βάρος της αμαρτίας. Τώρα ήθελα κάθε μέρα να πηγαίνω στην εκκλησία, περπατούσα στον δρόμο και έκλαιγα χωρίς να ξέρω τι έχω. Πέρασαν 5 μήνες από το ενύπνιο και αισθανόμουν ακόμη το βάρος της αμαρτίας, αναρωτιόμουν τι θα γίνει αν πεθάνω, που θα πάμε μετά, κλπ.
Ένα πρωί σηκώθηκα στις 12 να μαγειρέψω για τα παιδιά και επειδή νύσταζα (αφού είχα γυρίσει στις 7 πμ από τη δουλειά) έβαλα ραδιόφωνο για να κρατηθώ ξύπνια και με το που το ανοίγω ακούω: «Ποιος σου είπε ότι ο Θεός δίνει διαζύγια?» Γυρίζω και λέω προς το ραδιόφωνο : « Και εμένα ποιος μου το έδωσε?» και λέει, «Οι άνθρωποι στο έδωσαν όχι ο Θεός.» Συγκλονίστηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι ήμουν μόνη μου στην κουζίνα με το ραδιόφωνο και είχα διάλογο! Ακούω : «Πάρε το Λόγο του Θεού στα χέρια σου και πήγαινε στην τάδε σελίδα» Πράγματι το έκανα και έβλεπα ότι εγώ κάνω ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που λέει!
Από τότε όλη μου η αγωνία ήταν να γυρίσω από την δουλειά και να βάλω να ακούσω τον σταθμό. Δεν είχα καταλάβει για ποια εκκλησία επρόκειτο, έλεγα αφού το λέει ο Λόγος του Θεού έτσι είναι. Έστελνα αιτήματα στον σταθμό, προσπάθησα να πάω στην εκκλησία αλλά δεν την βρήκα, έτσι πήρα τηλέφωνο στον σταθμό και ζήτησα να μου στείλουν μια αδελφή.
Πράγματι με επισκέφτηκε μια αδελφή, και με πολύ λαχτάρα κανόνισα να πάω μαζί της στην εκκλησία το απόγευμα παρότι θα έχανα καλό μεροκάματο. Στην εκκλησία με άγγιξε ο Λόγος του Θεού και έκλαιγα συνέχεια. Ο Κύριος μου μίλησε και μου είπε: « Θυγατέρα μου εγώ σε έφερα στον οίκο μου, μείνε και θα σε ευλογήσω, οίκο μεγάλο σου ετοιμάζω». Ξαναπήγα στην εκκλησία την Κυριακή, όπου ο Κύριος με επισκέφτηκε με πολλή δύναμη και αναγεννήθηκα – ένα μήνα έκλαιγα, ήταν όμως δάκρυα χαράς και ανακούφισης.
Μετά την αναγέννησή μου πέρασε λίγος καιρός, εγώ συνέχιζα να δουλεύω νύχτα όμως σταμάτησα να παίζω και άρχισα να τακτοποιώ τις εκκρεμότητες με τους τοκογλύφους. Είχα όμως αμφιβολίες για το πώς θα μπορούσα εγώ να ακολουθήσω τον δρόμο του Θεού. Ένα βράδυ βλέπω τον Κύριο στον ύπνο μου να με κρατάει από το χέρι και να περπατάμε μαζί, γύρω γκρεμός. Ο Κύριος με πέρασε από όλους τους γκρεμούς και με έφερε στην εκκλησία, όπου όλες οι γυναίκες ήταν γονατιστές στην προσευχή, με πήγε στην 2η σειρά και μου είπε: «Εδώ θα κάτσεις». Τότε η γυναίκα που προσευχόταν δίπλα γύρισε, με κοίταξε με πρόσωπο που έλαμπε και μου χαμογέλασε. Την επόμενη Κυριακή στην εκκλησία, όταν πήγα, κάθισα στην 2η σειρά, και η γυναίκα που ήταν γονατιστή δίπλα μου γύρισε, και μου χαμογέλασε όπως ακριβώς την είχα δει…
Από τότε, ό,τι ζητούσα στην προσευχή από τον Κύριο μου το έδινε και ό,τι δεν καταλάβαινα από τον Λόγο Του που μελετούσα μου το έδειχνε, μου έλυνε όλες τις απορίες με θαυμαστό τρόπο.
Η μικρή μου κόρη από την β’ Δημοτικού είχε διαφορετικό πρόβλημα στο κάθε μάτι και φορούσε γυαλιά. Κάθε μήνα έπρεπε να πηγαίνω στο Παίδων να την παρακολουθούν. Κάποια φορά μου έκλεισαν ραντεβού μετά από 5 μήνες, το παιδί όμως παραπονιόταν για τα μάτια του, ξεκινούσαν και τα σχολεία και εγώ δεν είχα λεφτά για να το πάω σε ιδιώτη γιατρό. Ένα βράδυ που επέστρεφα από τη δουλειά, καθώς περίμενα στη στάση το τρόλεϊ (ήταν βραδιά εκλογών και ήταν ο δρόμος έρημος) έρχεται και κάθεται δίπλα μου ένας κύριος, ο οποίος με ρώτησε ποιο τρόλεϊ έρχεται. Καθώς γύρισα να δω, μου λέει: «Η θυγατέρα σου δεν θα ξαναφορέσει γυαλιά». Ήρθε το τρόλεϊ και εγώ μπήκα, χωρίς να καταλάβω τι έγινε, κοίταξα να τον βρω αλλά τον έχασα. Έρχεται μέσα μου μια μαρτυρία, ότι ήταν ο Κύριος. Με το που μπαίνω στο σπίτι βλέπω και τα τρία μου παιδιά στην τηλεόραση και την μικρή μου χωρίς γυαλιά, να μου λέει «Μαμά, βλέπω μια χαρά!» Ήταν μια θεραπεία από τον Κύριο, πράγματι από τότε δεν ξαναφόρεσε γυαλιά.
Κάθε πρόβλημα υγείας που είχαν τα παιδιά ο Κύριος το έλυνε, με μια προσευχή τους έπαιρνε τον πυρετό, τα θεράπευε από τις αρρώστιες. Εμένα με θεράπευσε με θαυμαστό τρόπο από σκολίωση που έπαθα λόγω της δουλειάς.
Ο Κύριος άλλαξε τη ζωή μου, έκανε επέμβαση και στην εργασία μου, με έβγαλε από τη νύχτα και μου έδωσε δύο δουλειές, μία στο Υπ. Εξωτερικών και μία σε ένα σχολείο και στα 55 μου με έκανε μόνιμη υπάλληλο του Δημοσίου.
Ζητούσα το Πνεύμα το Άγιο και προσευχόμουν με πολύ θέρμη αλλά δεν το λάμβανα και στενοχωριόμουν. Ζήτησα τότε στον Κύριο επειδή κάθε φορά που προσευχόμουν γι αυτό το θέμα είχα πολύ αγωνία να με βαπτίσει στον ύπνο μου και έτσι έγινε.
Προσεύχομαι για τα παιδιά μου, έχω επαγγελίες από τον Κύριο ότι θα επέμβει και θα τα σώσει και αυτά, Τον ευχαριστώ και Τον δοξάζω για τα μεγαλεία που έκανε και συνεχίζει να κάνει στην ζωή μου.
Ακούστε με περισσότερες λεπτομέρειες την συγκλονιστική ομολογία της Ελισάβετ Βλάση.
