Γεννήθηκε μέσα στην καρδιά μου η επιθυμία να πάω στην εκκλησία αλλά ντρεπόμουν μόνη μου. Τελικά αποφάσισα να πάω με μια φίλη μου μια Κυριακή απόγευμα.
Θέλω λέγει πρός τον Κύριον, σύ είσαι καταφυγή μου, και φρούριόν μου θεός μου· επ'αυτόν θέλω ελπίζει. «Ψαλμοί 91:2»
Γεννήθηκα σε ένα χωριό στον Κυνήδαρο της Νάξου το 1953. Οι γονείς μου είχαν εφτά παιδιά εκ των οποίων εγώ ήμουν η μικρότερη. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ήσυχα και θυμάμαι να πηγαίνουμε εκκλησία όταν ερχόταν ο παπάς στο χωριό μας. Πνευματικές αναζητήσεις δεν είχα εκείνα τα χρόνια και η μόνη αναφορά στα πράγματα του θεού ήταν μέσω μιας θείας μου η οποία είχε μερικές γραμματικές γνώσεις και συζητούσαμε για τέτοια θέματα. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών ήρθα στην Αθήνα και δούλεψα εφτά χρόνια εσωτερική ως οικιακή βοηθός.
Το 1975 γνώρισα τον άντρα μου το Δημήτρη και παντρευτήκαμε. Ο Κύριος μετά το γάμο μας χάρισε δύο αγόρια τον Ηλία και τον Μιχάλη. Μετά από δεκατέσσερα χρόνια ενώ δεν είχαμε χρήματα και δεν ελπίζαμε στην αγορά ενός σπιτιού ο Δημήτρης πήρε δάνειο και έτσι αγοράσαμε το σπίτι μας στην Αθήνα. Έπειτα από 7 χρόνια ο άντρας μου αρρώστησε και πέθανε. Έτσι έμεινα μόνη μου με τα δύο παιδιά. Μετά τις σαράντα ημέρες που πέθανε ο άντρας μου και νιώθοντας μεγάλη θλίψη στην καρδιά μου αποφάσισα να ανοίξω το ράδιο και να βρω ένα χριστιανικό σταθμό για να ακούω. Καθώς γύριζα αργά τη βελόνα του ραδιοφώνου έπεσα πάνω στο χριστιανισμό την ώρα που μιλούσε ο αδ. Λούης σε αναμετάδοση του πρωινού προγράμματος. Αυτά που έλεγε ο αδερφός πρώτη φορά τα άκουγα στη ζωή μου αν και πήγαινα κάθε Κυριακή στην ορθόδοξη εκκλησία.
Σιγά-σιγά ακούγοντας το σταθμό άρχισαν να με αγγίζουν τα λόγια του θεού και κάθε μέρα όταν επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά έβαζα κατευθείαν το χριστιανισμό. Εκεί που άκουγα το σταθμό πήρα τηλέφωνο να μου στείλουν μια Καινή Διαθήκη. Με αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε η σταδιακή μου αναγέννηση. Δεν έβριζα, δεν νευρίαζα με τα παιδιά, άρχισα να προσεύχομαι και ενώ τα παιδιά ήταν μπλεγμένα σε άσχημες παρέες κατόπιν του θανάτου του πατέρα τους, σε συνδυασμό με τα λόγια που τους έλεγα, έκοψαν τις κακές παρέες.
Γεννήθηκε μέσα στην καρδιά μου η επιθυμία να πάω στην εκκλησία αλλά ντρεπόμουν μόνη μου. Τελικά αποφάσισα να πάω με μια φίλη μου μια Κυριακή απόγευμα. Στις 17 Ιανουαρίου του 1999 ξεκίνησα να πηγαίνω στην Κεντρική εκκλησία και σε ένα μήνα βαπτίστηκα στο νερό. Τον επόμενο χρόνο άνοιξε η εκκλησία του Παγκρατίου και άρχισα να πηγαίνω εκεί. Κάποια στιγμή στην εκκλησία μας είχαμε καλέσει την εκκλησία της Πετρούπολης και εκείνο το βράδυ πολλά αδέρφια βαπτίστηκαν με Πνεύμα Άγιο και εγώ έλεγα στην προσευχή του Κυρίου γιατί δεν πήρα και εγώ το Πνεύμα το Άγιο. Σε ένα μήνα περίπου από τότε με επισκέφτηκε ο Κύριος και έλαβα και εγώ τη δωρεά του Πνεύματος του Αγίου μαζί με δυο-τρία άλλα αδέρφια.
Το 2009 πριν από το Πάσχα είχα ένα ατύχημα στο σπίτι όπου έσπασα το δεξί μου πλευρό και πονούσα πάρα πολύ. Ο Κύριος όμως με θεράπευσε δόξα στο Άγιο όνομά του. Επίσης τον ευχαριστώ που με έχει φυλάξει από πονηρούς και παραλόγους ανθρώπους, τον ευχαριστώ που με αξιώνει να εργάζομαι για εκείνον και προσεύχομαι ο Κύριος σώσει τα παιδιά μου Ηλία, Μιχάλη και τη νύφη μου Βάσω και όλους μαζί να μας αξιώσει να βρεθούμε στην ουράνια βασιλεία του.
