Ξημερώματα Τετάρτης ακούω μια φωνή από τον ουρανό να μου λέει:«ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟ ΣΟΥ». Όταν οι γιατροί ήρθαν να με δουν το πρωί, μου είπαν ότι είμαι καλά και το γεγονός ότι έζησα ήταν ένα θαύμα.
«Ιδού, επί των παλαμών μου σε εζωγράφισα» (Ησαΐας μθ΄16)
Ονομάζομαι Σταυροπούλου Γεωργία και γεννήθηκα στην Σύρο στις 28 Φεβρουαρίου του 1928 σε μία πολύ ευκατάστατη οικογένεια, έχοντας δύο χρυσούς γονείς που ποτέ δεν τους είχα ακούσει να μαλώνουν. Ήμασταν τρεις αδερφές (και οι δύο έχουν αναχωρήσει από τη ζωή) εκ των οποίων εγώ είμαι η μικρότερη. Πιστεύω ότι από τη γέννησή μου ήμουν προγνωρισμένη από τον Κύριο διότι ήμουν πάντοτε υπάκουη, υπομονετική και δεν ζητούσα τίποτε απ' τους γονείς μου. Άνθρωποι θεοσεβείς οι γονείς μου και ιδιαιτέρως η μητέρα μου, η οποία μας είχε μάθει να προσευχόμαστε πρωί και βράδυ καθώς προερχόταν από ιερατική οικογένεια.
Όταν πήγα στο γυμνάσιο δεν είχα φιλίες, ποτέ δεν έβγαινα έξω μόνη μου, παρά καθόμουν και διάβαζα. Το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο ήταν τα θρησκευτικά, τα οποία μάθαινα με μεγάλη ευχαρίστηση και ο καθηγητής μου θυμάμαι να μου λέει πως πρέπει να σπουδάσω θεολογία. Η μοναδική μου ευχαρίστηση στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου, ήταν να παίρνω την οικιακή μας βοηθό και κάθε Σαββατοκύριακο να πηγαίνω επισκέψεις στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στις φυλακές του νησιού. Η μητέρα μου ήταν ο διευθύνων νους σ' αυτή μου την προσπάθεια.
Το 1948 ήρθαν τα ανταρτόπληκτα παιδιά στη Σύρο, κατόπιν πρωτοβουλίας της Βασίλισσας Φρειδερίκης και ζητώντας άδεια από τους γονείς μου, πήγα να προσφέρω τη βοήθειά μου ως οικονόμος για δύο χρόνια. Έπειτα διαλύθηκαν οι παιδοπόλεις και όταν αργότερα ήρθε η Βασίλισσα Φρειδερίκη στο νησί και έμαθε για την προσφορά μου σε αυτά τα παιδιά μου είπε׃ «Τί χάρη θέλεις να σου κάνω;» και εγώ της απάντησα׃ «Θα ήθελα μια μετάθεση στην Αθήνα.» Αρχές του 1950 ήρθα στην Αθήνα με τον πατέρα μου, θέλοντας εκείνος να αναιρέσει την μετάθεσή μου, πράγμα το οποίο τελικά δεν κατάφερε. Πήγα στο Καλαμάκι σε μία παιδόπολη με 30 ανταρτόπληκτα άρρωστα παιδιά.
Μέσα από κάποιες συγκυρίες το 1950 γνώρισα τον άντρα μου Κώστα, ο οποίος ήταν χήρος και είχε ένα μικρό κοριτσάκι. Το 1951 έγινε ο γάμος μας στην Αθήνα και στη συνέχεια ο Θεός μας χάρισε δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Έζησα 51 ευτυχισμένα χρόνια με τον σύζυγό μου και τα τρία μας παιδιά, τα οποία μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη φροντίζοντας τίποτα να μην τους λείψει. Όλα αυτά τα χρόνια δεν πηγαίναμε καθόλου στην Ορθόδοξη εκκλησία. Έρχεται όμως η ώρα που χάνω τους γονείς μου και εκεί αντιμετωπίζω για πρώτη φορά ένα σοβαρότατο πρόβλημα διότι τους αγαπούσα πάρα πολύ και πήγαινα στο νεκροταφείο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι αδερφές μου προσπαθούσαν να με βοηθήσουν να το ξεπεράσω και μ' απασχολούσαν με διάφορα πράγματα...
Μια μέρα η αδερφή μου με πήγε σε μια εταιρεία για δουλειά και έρχεται η ευλογημένη στιγμή της ζωής μου να γνωρίσω την αδερφή μας Γεωργία Μαρκουλή, η οποία μου μίλησε για το θεό και μέσα σε μια βδομάδα πήγα στην Κεντρική εκκλησία, ημέρα Κυριακή. Ο Κύριος μ' αναγέννησε στα 61 μου χρόνια και γέμισε την καρδιά μου με αληθινή χαρά. Το 1996 πήγαμε στην Κόρινθο διότι αρρώστησε ο σύζυγός μου και οι γιατροί μας συνέστησαν ότι για το καλό της υγείας του θα έπρεπε να πάμε σε ένα πιο ήσυχο μέρος από την Αθήνα. Το 1997 έλαβα το Πνεύμα το Άγιο στην παλαιά εκκλησία της Κορίνθου χαρίζοντας έτσι ο ουράνιος πατέρας το ομορφότερο δώρο στη ζωή μου. Το 2002 πέθανε ο άντρας μου δεχόμενος τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό του Σωτήρα. Έτσι μετά από κάποια χρόνια μετακόμισα στην Αθήνα και πηγαίνω στην εκκλησία του Παγκρατίου όπου αισθάνομαι πολύ ευχαριστημένη και ευλογημένη.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εξιστορήσω κάποια θαυμάσια που έκανε ο Κύριος στην ζωή μου. Το 1969 λόγω ορισμένων γυναικολογικών προβλημάτων αναγκάστηκα να κάνω ολική αφαίρεση και παρόλο που ακόμα δεν είχα γνωρίσει τον Κύριο, εκείνος μου έδωσε δύναμη να το ξεπεράσω. Το 1988 έκανα εγχείρηση χολής έχοντας βοηθό και συντροφιά μου την πνευματική μου αδερφή Γεωργία Μαρκουλή και τον άντρα μου. Στη συνέχεια έκανα εγχείρηση πολύποδα στο έντερο αλλά κατά ένα θαυμαστό τρόπο σε καμία επέμβαση δεν αισθάνθηκα πόνο και ένιωθα πολύ καλά. Το 2005 με τσίμπησε μια ταραντούλα και το πρόσωπό μου μέσα σε λίγη ώρα έγινε διπλάσιο. Πήγα στο νοσοκομείο Τρίτη και ξεκίνησα τις ενδοφλέβιες κορτιζόνες αμέσως, καθώς ήμουν πάρα πολύ σοβαρά άρρωστη, τα μάτια μου ήταν κλειστά από το πολύ πρήξιμο και ήταν αδύνατον να ανασάνω. Ξημερώματα Τετάρτης ακούω μια φωνή από τον ουρανό να μου λέει ׃«ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟ ΣΟΥ». Όταν οι γιατροί ήρθαν να με δουν το πρωί, μου είπαν ότι είμαι καλά και το γεγονός ότι έζησα ήταν ένα θαύμα. Ευχαριστώ πολύ το Θεό γιατί μου χάρισε τελεία θεραπεία, σ' όλες τις δυσκολίες με την υγεία μου ήταν στο πλάι μου και με συντρόφευε με ευλογημένα ενύπνια και οράσεις.
Τώρα είμαι 21 χρόνια στον Κύριο, τον δοξάζω για ό,τι έχει κάνει στη ζωή μου, αγαπώ όλους τους ανθρώπους και η μόνη μου επιθυμία είναι να γνωρίσουν τον ΙΗΣΟΥ τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
