...σε μια χριστιανική συντροφιά, στο κλείσιμο της βραδιάς, μέσα στην ησυχία της νύχτας τέθηκε το πιο σοβαρό ερώτημα: «Εάν αυτό το βράδυ έρθει ο Κύριος να καλέσει την εκκλησία Του σε συνάντησή Του είσαστε έτοιμοι να βρεθείτε στο μεσουράνημα εις απάντησή Του;» Αυτή η βραδιά ήταν ξεχωριστή για μένα.
Γεννήθηκα πριν 54 χρόνια σε μια γειτονιά του Πειραιά. Οι γονείς μου ήταν πρόσφυγες. Η μητέρα μου από τον Πόντο και ο πατέρας μου από την Κωνσταντινούπολη. Είμαστε δύο κορίτσια εκ των οποίων εγώ η μικρότερη. Είχα μάθει από μικρή ν’αγαπώ την εκκλησία γιατί είχα μητέρα και γιαγιά πιστή. Ο πατέρας μου ήταν αδιάφορος με τα πνευματικά, πράος χαρακτήρας αλλά κατά βάθος εκζητούσε κι αυτός τον Κύριο. Δεν είχε πάρει όμως τη σταθερή απόφαση να τον ακολουθήσει. (Σε μεγάλη ηλικία δέχθηκε τον Κύριο προσωπικό του Σωτήρα, έκανε το βάπτισμα εν ύδατι και τώρα βρίσκεται στην ουράνια πατρίδα με τον Κύριό του).
Έτσι, η μητέρα μου πιστή στο καθήκον της, κάθε Κυριακή πρωί, μας ετοίμαζε με πολλή χαρά, εμένα και την αδελφή μου, να πάμε στο Κυριακό σχολείο. ‘Ηταν Κυριακή πρωί, ήταν χειμώνας, θυμάμαι, και ενώ όλα τα παιδιά της γειτονιάς κοιμόντουσαν, τέσσερα παιδάκια -τα άλλα δύο ήταν ξαδέλφια μας- έτοιμα με τα παλτουδάκια τους ξεπρόβαλαν μέσα στην ήσυχη, παγωμένη γειτονιά με τους χωμάτινους δρόμους να πάνε στο Κυριακό σχολείο.
Από μικρή είχα μάθει πως ο Θεός με αγάπησε τόσο πολύ ώστε για μένα την κόρη του έστειλε το μονάκριβο Υιό του να πάρει τη δική μου θέση επάνω στο σταυρό κι εγώ πια πλυμένη με το Άγιο Του αίμα να έχω το δικαίωμα φορώντας την ολόλευκη στολή του Πατέρα μου να ζήσω μαζί Του αιώνια. Όμως για να έχω αυτό το δικαίωμα έπρεπε κι εγώ με τη σειρά μου να τρέξω ν’ ανοίξω την πόρτα της καρδιάς μου και να Του πω, «πέρασε Κύριε και κάθισε στο θρόνο της καρδιάς μου. Θέλω κι εμένα να με πλύνεις με το Άγιο σου αίμα και να με κάνεις δικό σου παιδί». Έτσι, ένα καλοκαιρινό βράδυ του 1967, σε μια χριστιανική συντροφιά, στο κλείσιμο της βραδιάς, μέσα στην ησυχία της νύχτας τέθηκε το πιο σοβαρό ερώτημα: «Εάν αυτό το βράδυ έρθει ο Κύριος να καλέσει την εκκλησία Του σε συνάντησή Του είσαστε έτοιμοι να βρεθείτε στο μεσουράνημα εις απάντησή Του;» Αυτή η βραδιά ήταν ξεχωριστή για μένα. Μέχρι τότε πίστευα ότι ήμουν καλά με τον Κύριο. Εξάλλου ήμουν μόνο 12 χρονών. Τι αμαρτίες είχα κάνει; Καθώς πήγαινα να κοιμηθώ ανήσυχη και προβληματισμένη, είπα απλά στην προσευχή μου: «Θέλω και εγώ Κύριε να ακούσω τη σάλπιγγα και να βρεθώ στο μεσουράνημα με τα αδέλφια μου σε συνάντησή Σου. Πλύνε με με το Άγιό Σου Αίμα και καθάρισέ με από κάθε αμαρτία». Τελειώνοντας τα απλά αυτά λόγια, τα παιδικά μου μάτια γέμισαν δάκρυα που κυλούσαν χωρίς σταματημό. «Κύριε, πόσο σε πλήγωσα κι εγώ!» Δάκρυα μετάνοιας και δάκρυα μεγάλης χαράς με πλημμύρισαν γιατί ο Κύριος με βεβαίωνε ότι και εγώ ήμουν δικό Του παιδί.
Τα χρόνα πέρασαν, παντρεύτηκα γνωρίζοντας το σύζυγό μου μέσα στην εκκλησία. Ο Κύριος μας χάρισε ένα αγοράκι κι έτσι φαινομενικά είμασταν μια όμορφη οικογένεια. Όμως ο κόσμος και οι μέριμνες άρχισαν σιγά σιγά να παίρνουν ολοένα και περισσότερο έδαφος στη ζωή μας. Όταν ο γιός μας έγινε τεσσάρων ετών ο Κύριος επέτρεψε να περάσουμε μια μεγάλη δοκιμασία. Κατά την πλημμύρα που έγινε το Νοέμβριο του 1977, κάτω από τραγικές συνθήκες πνίγηκε το μονάκριβο παιδί μας. «Ο Κύριος έδωσε, ο Κύριος αφήρεσε.» Όμως ο ουράνιος Πατέρας έτρεξε αμέσως να μας παρηγορήσει, να σκουπίσει τα δάκρυά μας, να μας φέρει πιο κοντά Του και μας χάρισε δύο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Ευλογημένο το Άγιο Όνομά Του. «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δε φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς αλλά λύπης, ύστερον όμως δίδει εις τους γυμνασθέντας δι’αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» (Εβραίους ιβ’12)
Τα χρόνια περνούσαν, από την εκκλησία δε λείπαμε, όμως η σχέση μας με τον Κύριο δεν ήταν αυτή που μας ικανοποιούσε. Εγώ προσωπικά, λύπησα πολλές φορές τον Κύριό μου παρόλες τις ευεργεσίες Του σε μένα. Φέρθηκα αχάριστα απέναντί Του. Μέσα στην απελπισία μου έκραξα δυνατά στον Κύριο και ζήτησα μια καινούρια ζωή εν Χριστώ. Μια ζωή που να δοξάζει το Άγιο όνομά Του, μια οικογένεια που ο Κύριος να καμαρώνει γι’αυτήν. Ο αγαθός μου Πατέρας έσκυψε για άλλη μια φορά από το θρόνο Του, είδε τον αναστεναγμό μου, τα δάκρυά μου και το 1993 με οδήγησε σε μια κατ’οίκον σύναξη στην Καλλιθέα. Όταν μπήκα, τα αδέλφια έψαλλαν, οι αδελφές σεμνά ντυμένες, φορούσαν μαντήλια στο κεφάλι τους, έτοιμες για την προσευχή που θα ακολουθούσε. Βρέθηκα ξαφνικά στην εκκλησία των πρώτων αποστολικών χρόνων όπως περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου και είπα στον Κύριο: «Πατέρα τόσο πολύ μ’αγάπησες ώστε να με φέρεις στη σύναξη αυτή των Αγίων Σου; Σ’ευχαριστώ, Πατέρα, Σ’ευχαριστώ.» Ο Κύριος πρόσθεσε το συζυγό μου και την κόρη μου, κάναμε το βάπτισμα εν ύδατι και ο Κύριος μας βάπτισε με το Άγιο Του Πνεύμα.
Είμαστε στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής Παγκρατίου. Ο σύζυγός μου υπηρετεί ως διάκονος τον Κύριο κι εμείς με τη σειρά μας Τον υπηρετούμε και Τον δοξάζουμε ημέρα και νύχτα. Είμαστε ως οι ονειρευόμενοι, η ζωή μας έχει αλλάξει μέσα στο περιβόλι των Αγίων του Κυρίου όπου με χαρά γονατίζουμε περιμένοντας τον Κύριό μας καθώς έρχεται σε συνάντησή μας, να μας μιλήσει, να μας παρηγορήσει, να μας νουθετήσει, να μας ενισχύσει, να μας πληρώσει με το Άγιό Του Πνεύμα. Η προσευχή μας είναι ο Κύριος να προσθέσει και τα άλλα μέλη της οικογένειάς μας, να κάνουν και αυτοί όλο το θέλημά Του. Να βαπτιστούν στο νερό και με Άγιο Πνεύμα και να έρθουν στην πλήρωση του Λόγου Του. Έτσι όλοι μαζί θα απολαύσουμε το κομμάτι του ουρανού εδώ στη γη με τους αδελφούς μας μέχρι ο Κύριος να μας οδηγήσει εκεί που ο Ίδιος πήγε να μας ετοιμάσει τόπο. Στην όμορφη πατρίδα του Ουρανού.
