Γεννήθηκα το 1929 στη Δράμα από γονείς πρόσφυγες που ήρθαν το 1924 από την Καππαδοκία στην Ελλάδα. Είχα τρείς μεγαλύτερους αδερφούς και μία αδερφή μικρότερη από εμένα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν φτωχά εξαιτίας του γεγονότος ότι ο πατέρας μου ερχόμενος από την Μικρά Ασία αναγκάστηκε να αφήσει όλη την περιουσία του εκεί, το σπίτι, και την πολύ καλή δουλειά του ως λογιστής. Ήταν ένας αξιοπρεπής άνθρωπος και δεν άντεξε τις συνθήκες της προσφυγιάς. Πέθανε αφήνοντας τη μητέρα μου χήρα κι εμάς ορφανά.
Η μητέρα μου σήκωσε όλο το βάρος της οικογένειας επάξια και στάθηκε σε μας μάνα και πατέρας μαζί. Δούλευε και φρόντιζε για όλους μας Είχε μεγαλώσει και η ίδια ορφανή αφού τον πατέρα της που ήταν ευαγγελικός ποιμένας στην περιοχή της Καισάρειας τον έσφαξαν οι Τούρκοι εξ αφορμής των γεγονότων του διωγμού των χριστιανών και της σφαγής των Αρμενίων. Μεγάλωσε σε ένα αμερικάνικο ορφανοτροφείο και είχε χριστιανικές αρχές που καθόρισαν και την δική μας ανατροφή μετέπειτα αλλά και όλη την δική της ζωή. Θυμάμαι πάντα να μου λέει «Παιδί μου εγώ μια μέρα δεν θα είμαι μαζί σου αλλά να εμπιστεύεσαι τον Θεό. Εκείνος θα είναι πάντα κοντά σου».
Πράγματι το χέρι του Θεού ήταν πάνω μας κι αργότερα στα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Θυμάμαι μια φορά είχε πέσει τύφος και ξεκληρίζονταν ολόκληρες οικογένειες. Πέθαναν αρκετές φίλες μου και οι γονείς τους. Εγώ μια μέρα όπως καθόμουν έπεσα κάτω κι έχασα τις αισθήσεις μου. Είχα πυρετό και διάρροια και το σώμα μου είχε εξαντληθεί. Αμέσως με πήρε ένας γείτονας και με πήγε στο νοσοκομείο στους στρατώνες που ήταν δίπλα στο σπίτι μας στον Προφήτη Ηλία. Είπε στους γιατρούς που ήταν Βούλγαροι και γνώριζε την γλώσσα τους «Κάντε κάτι το παιδί θα πεθάνει δεν είναι καλά». Οι γιατροί με λυπήθηκαν και μου έκαναν μία θεραπεία κι έτσι έγινα καλά σε λίγες μέρες. Ο Κύριος με γλύτωσε με θαυμαστό τρόπο στέλνοντας τον άγγελό του αυτό τον γείτονα να με προστατέψει εκείνη την δύσκολη στιγμή.Διηγούμαι αυτό το γεγονός για να δείξω πως η προστασία του Θεού ήταν επάνω μας.
Ένα άλλο περιστατικό της πρόνοιας του Θεού στις χήρες και τα ορφανά ήταν τις πρώτες ημέρες που η μητέρα μου είχε χάσει τον πατέρα μου, κι ερχόταν Πάσχα. Ήταν και έγκυος στην αδερφή μου όταν πέθανε ο πατέρας μου κι οι ελλείψεις μας ήταν πολλές. Ήταν ξημερώματα Μεγάλου Σαββάτου κι ακούσαμε ένα θόρυβο έξω από το σπίτι μας. Η μητέρα μου έτρεξε να δει τί γίνεται κι ανοίγοντας την πόρτα είδε μία μεγάλη γάτα να φεύγει τρομαγμένη. Είχε φοβηθεί κι άφησε ένα μεγάλο κομμάτι κρέας κρεμασμένο σ ένα τσιγκέλι. Προφανώς το είχε κλέψει από κάπου. Η μητέρα μου όμως ήταν τίμια γυναίκα κι έτσι το πρωί ρώτησε την γειτόνισσα που ο άντρας της ήταν χασάπης μήπως το έκλεψε από εκείνη. Της απάντησε όχι και της είπε πάρε το κρέας και τάισε τα παιδιά σου ο Θεός φρόντισε για την χήρα και τα όρφανά. Ακόμη έχω φυλαγμένο το τσιγκέλι εκείνο που ήταν κρεμασμένο το κρέας να το δείχνω!
Είναι κι άλλες πολλές οι επεμβάσεις του Θεού στην οικογένειά μας μέσα στα δύσκολα εκείνα χρόνια και τον ευχαριστώ. Θυμάμαι όταν πηγαίναμε με τον μικρό μου αδερφό στην Καβάλα με τα πόδια και είχαμε κάτσει κάτω από την γέφυρα από το ποτάμι να φάμε το μεσημεριανό μας. Ακούσαμε θόρυβο και απορώντας βγήκαμε πάνω να δούμε τί γίνεται Στο λεπτό ήρθε το ποτάμι γεμάτο που είχε γίνει χείμαρρος και σωθήκαμε επειδή είχαμε προλάβει να πάμε επάνω στη γέφυρα να δούμε τι συμβαίνει. Δύο ορφανά παιδιά που τα προστάτεψε το χέρι του Θεού.
Η προσωπική μου γνωριμία τώρα με τον Θεό έγινε αργότερα όταν 22 χρονών ήρθα στα αδέρφια μου που είχαν παντρευτεί στον Πειραιά. Έπιασα δουλειά κι έτσι αργότερα έφερα και την μητέρα μου και μείναμε σε ένα προσφυγικό σπίτι στην Κοκκινιά μαζί με τον μικρό μου αδερφό. Δούλεψα αρχικά σ ένα εργοστάσιο καπνού στον Παπαστράτο αλλά ο Θεός αργότερα με έβαλε σε μια καλύτερη δουλειά μέσα στην πρόνοιά Του για μένα.
Εκεί που μέναμε ήταν μια οικογένεια Αρμενίων που γνώριζε η μητέρα μου. Αυτοί πήγαιναν σε μια ευαγγελική εκκλησία και παρότρυναν κι εμένα να πάω μαζί με τα παιδιά τους ν' ακούσω τα λόγια του Θεού. Η μητέρα μου που ήξερε τι ήταν με άφησε. Απ' την πρώτη φορά που πήγα αγγίχτηκα από τα Άγια λόγια του Θεού. Γέμισαν και συμπλήρωσαν τη ζωή μου. Η ζωή μου μέρα με την μέρα άλλαζε και πήγαινα κάθε μέρα στις συναθροίσεις μετά από την δουλειά μου. Αγόρασα με 2 μεροκάματα θυμάμαι την πρώτη μου Αγία Γραφή (50 δραχμές). Αναγεννήθηκα και μετά από μένα και τα παιδιά της οικογένειας που πήγαμε μαζί και οι νύφες και τα αδέρφια τους. Είχε γίνει μεγάλη ευλογία. Ωστόσο αντιμετώπισα αρκετό πόλεμο από τα αδέρφια μου που ήταν κοσμικά και δεν με άφηναν να μπαίνω στο σπίτι όταν γυρνούσα από την εκκλησία κι η μητέρα με έβαζε κρυφά από το παράθυρο. Σιγά σιγά όλα αυτά όμως πέρασαν με τα χρόνια κι εγώ προχώρησα στη πίστη μου.
Να αναφέρω εδώ ότι είχα χάσει με τραγικό τρόπο τον ένα αδερφό μου στην απελευθέρωση από έναν όλμο που έπεσε και τον σκότωσε και ήμουν θύμα πολέμου. Αυτό λόγω του νόμου που με προστάτευε με βοήθησε να διοριστώ ως μόνιμο προσωπικό στην υπηρεσία καθαριότητας στην Τράπεζα της Ελλάδος! Δεν υπήρχε κάτι καλύτερο να κάνει για μένα ο Θεός τότε με την μόρφωση του δημοτικού που είχα! Τον ευχαριστώ και τον δοξάζω γι' αυτό. Ο Κύριος μου έδωσε μια μόνιμη δουλειά και φρόντισε για την οικονομική μου αποκατάσταση καθώς η μητέρα μου δεν είχε δουλειά ούτε σύνταξη από πουθενά.
Είχα μεγάλη χαρά γιατί ο Κύριος φρόντιζε για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής μου. Αργότερα φρόντισε να μου χαρίσει κι έναν πιστό σύντροφο που γνώρισα μέσα στη συναναστροφή μου με την νεολαία της εκκλησίας. Παντρευτήκαμε, αντιμετωπίσαμε δυσκολίες καθώς ήταν δύσκολες οι εποχές, χωρίς βοήθεια από πουθενά, αφού και ο άντρας μου ήταν κι αυτός ορφανός. Αποκτήσαμε 2 κόρες που είναι με τον Κύριο και συνεχίζουμε να προχωρούμε μαζί Του.
Έχουμε μεγαλώσει αφού κοντεύουμε τα 80 πλέον κι οι εποχές άλλαξαν. Ζητούσαμε λοιπόν να βρούμε μία εκκλησία που να είναι κοντά μας στον Βύρωνα όπου μένουμε τα τελευταία 40 χρόνια. Είπαμε με τον άντρα μου στον Κύριο μια μέρα «Κύριε που να υπάρχει μια εκκλησία που να έχει καθαρούς ανθρώπους και να λατρεύουν Εσένα!». Κι ο Κύριος πάλι φρόντισε να οδηγήσει τα βήματά μας. Με πήρε τηλέφωνο η γυναίκα του ανηψιού μου από την αδερφή μου. Μου είπε ότι πήγαιναν στην εκκλησία της Καλλιθέας και αυτή και ο ανηψιός μου και η αδερφή μου είχε πιστέψει! Μου το ανέφερε αυτό εκείνη χωρίς να την ρωτήσω εγώ. Πόση χαρά ένοιωσα όταν το έμαθα. Πηγαίνοντας εκεί στον αδερφό Περιγιάλη μας είπαν ότι θα ανοίξει μία εκκλησία κοντά μας στο Παγκράτι σε λίγο καιρό.
Πήγαμε στην εκκλησία από την πρώτη μέρα που άνοιξε με μεγάλη χαρά! Δοξάσαμε τον Κύριο γιατί απάντησε άλλη μια φορά στην προσευχή μας. Οδήγησε τα βήματά μας ως πιστός φύλακας των ψυχών μας! Και μας οδήγησε πιο κοντά Του. Γιατί στην εκκλησία αυτή λάβαμε Πνεύμα Άγιο και ζούμε κάτω από την θεία Παρουσία Του τόσο ζωντανά! Ακούμε την φωνή Του να μας μιλάει. Είναι η υπόσχεσή Του όταν αναλήφθηκε στους ουρανούς και είπε στους μαθητές Του «Δεν θέλω σας αφήσει ουδέ σας εγκαταλείψει. Ιδού εγώ θα είμαι μαζί σας πάσας τας ημέρας της ζωής σας μέχρι της συντελείας του αιώνος!»
