Γεννήθηκα στην Αθήνα από ευσεβείς γονείς . Θυμάμαι τον εαυτό μου στην ηλικία των 3μιση ετών να προσεύχομαι πριν κοιμηθώ. Είμαστε μια οικογένεια που αποτελείτο από τους γονείς και τρία παιδιά, όλοι έχουν φύγει από αυτήν την ζωή

 «Ειρήνη αφήνω εις εσάς, ειρήνη την εμήν δίδω εις εσάς· Ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττεται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά.» (Ιωάννης ιδ΄ 27)

Γεννήθηκα στην Αθήνα από ευσεβείς γονείς . Θυμάμαι τον εαυτό μου στην ηλικία των 3μιση ετών να προσεύχομαι πριν κοιμηθώ. Είμαστε μια οικογένεια που αποτελείτο από τους γονείς και τρία παιδιά, όλοι έχουν φύγει από αυτήν την ζωή (ελπίζω να

βρίσκονται στην παρουσία του Κυρίου). Ο πατέρας πέθανε όταν ήμουν 7 ετών και η μητέρα μου πάλεψε σε δύσκολες εποχές να μας μεγαλώσει, πήγα σχολείο, στο γυμνάσιο άρχισα να εργάζομαι και κάποιες τάξεις πήγα νυχτερινό.

Σαν παιδί πήγαινα στην ορθόδοξη εκκλησία με την μητέρα μου τακτικά αλλά μπαίνοντας στην εφηβεία άρχισα να αραιώνω μέχρι που έπαψα να πηγαίνω.

Τα αδέλφια μου είχαν παντρευτεί, είχαν κάνει τις οικογένειές τους, εγώ έμενα με την μητέρα μου και είχα βγει στην βιοπάλη για να βγάλω τα προς το ζειν. Σιγά- σιγά άρχισα να γνωρίζω την αμαρτία, αυτήν την κατάρα που ο διάβολος ρίχνει στους ανθρώπους για να χάνουν την παρουσία του Θεού. Άρχισα το τσιγάρο, τα ξενύχτια, τα θεάματα.

Κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, κυριαρχούσαν στην ζωή μου. Ταυτόχρονα άρχισα να ασχολούμαι με το εμπόριο, μαζί με έναν συνεταίρο έφτιαξα δύο μαγαζιά και δεν είχα καμία σκέψη για τον Θεό.

Το 1978 γνώρισα την γυναίκα μου και παντρευτήκαμε (ευχαριστώ τον Θεό για την γυναίκα μου γιατί μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα ότι ήταν δώρο δικό Του). Η γυναίκα μου γνώριζε τον Λόγο του Θεού και την εκκλησία του Θεού γιατί η μητέρα της και η μεγαλύτερη αδελφή της ήταν πιστές από το 1950.

Η ζωή μου κυλούσε φαινομενικά ήρεμα αλλά μέσα μου είχα από παιδί φόβο και άγχος (να πάω σχολείο, να αποκατασταθώ επαγγελματικά, αυτό που λέμε να φτιαχτώ στην ζωή αυτή) κάπνιζα πολύ και ενώ είχα πάντα ένα χαμόγελο, μέσα μου υπέφερα πολύ.

Το 1985 ήλθε μέσα μου η επιθυμία να ζητήσω τον Θεό και να πάω σε μία εκκλησία, τότε η γυναίκα μου, μου πρότεινε να πάμε στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής και μια Κυριακή πρωί πήγαμε μαζί.

Μόλις μπήκα στην αίθουσα που γινόταν κήρυγμα του Ευαγγελίου αναπαύτηκε η ψυχή μου, μου άρεσε πολύ ο Λόγος του Θεού, άκουγα για πρώτη φορά για τον Χριστό, έμαθα ότι σταυρώθηκε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου (και για τις δικές μου) και ότι το Αίμα του Ιησού Χριστού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, έμαθα ότι η ψυχή που ζητά τον αναστημένο Χριστό θα ζήσει αιώνια κοντά του, έμαθα ότι υπάρχει κρίσις για τους ασεβείς. Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για μένα, δεν τα είχα ακούσει από κανέναν και κανείς δεν μου είχε προτείνει να διαβάσω την Καινή Διαθήκη.

Με την γυναίκα μου αρχίσαμε να προσευχόμαστε να μου κόψει ο Χριστός το τσιγάρο και μετά περίπου ένα μήνα είδα ένα όνειρο. Όπως κοιμόμουν είδα στο μέτωπό μου την λέξη τσιγάρο με πύρινα γράμματα. Το πρωί που ξύπνησα είχα απεξαρτηθεί τελείως από το τσιγάρο, είχε φύγει κάθε επιθυμία γι' αυτήν την κατάρα που σκοτώνει τον άνθρωπο.

Μετά πάλι από λίγους μήνες ένιωσα κάτι που με συγκλόνισε. Ένα ξημέρωμα γύρω στις 5μιση, ενώ κοιμόμουν, ένιωσα ένα χέρι να μου κουνά τον ώμο και άκουσα φωνή να μου μιλά στο αυτί δυνατά και να μου λέει « Μην φοβάσαι εγώ θα είμαι πάντα μαζί σου», σε ευγνωμονώ Κύριέ μου.

Η καρδιά του ανθρώπου, λέει ο Λόγος του Θεού, είναι απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη και έτσι μετά από μερικούς μήνες που έμεινα στην εκκλησία έφυγα. Οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά και ήλθε η καταστροφή, έκλεισαν τα μαγαζιά, έχασα τα πάντα, αλλά μου είχε μείνει μια γυναίκα πιστή που προσευχόταν για μένα, έκανε νηστείες και παρακαλούσε τον Κύριό μας να πάρει τις δυσκολίες και να με σώσει.

Μέσα σ’ αυτήν την δίνη της καταστροφής το 1995, ενώ συνόδευα την γυναίκα μου μέχρι την πόρτα της εκκλησίας, μου πρότεινε να ανέβω επάνω να ακούσω πάλι τον Λόγο του Θεού και να παρηγορηθώ. Ήταν η ώρα του Κυρίου μου γιατί όπως το ένιωσα μου έδωσε δύναμη να πάρω την απόφαση και να ανέβω πάλι τα σκαλιά της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής.

Ήταν Σεπτέμβριος του 1995. Στις 17 Δεκέμβριου του ίδιου έτους έκανα το βάπτισμα εν ύδατι και έθαψα τον παλιό μου εαυτό κατά πως λέει ο Λόγος του Θεού «Όποιος πιστέψη και βαπτιστή θέλει σωθεί».

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1997 έλαβα Πνεύμα Άγιο όπως το ζητούσα να μου δώσει και όπως λέει ο Λόγος, σημείο ότι το λαμβάνει ο άνθρωπος είναι η γλωσσολαλιά, έτσι και σε εμένα ήλθε η δύναμις του Πνεύματος του Αγίου, μου πήρε το στόμα και ένας χείμαρρος από ξένες γλώσσες άρχισε να βγαίνει από το στόμα μου.

Είναι αυτό που λέει ο απόστολος Πέτρος στο β’ κεφάλαιο των Πράξεων εδάφιο 38: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθεί έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών. Και θέλετε λάβει την δωρεά του Αγίου Πνεύματος.»

Η ζωή μου από το 1995 και μετά κυλάει τόσο όμορφα και δεν αλλάζω αυτήν την ζωή που απολαμβάνουμε εγώ και η γυναίκα μου με όλο το χρυσάφι του κόσμου. Η ειρήνη του Χριστού κατοικεί στις καρδιές μας. Εργαστήκαμε μα την γυναίκα μου και με την ευλογία του Κυρίου μας τακτοποιήθηκε η ζωή μας ωραία, τα παλαιά παρήλθαν, τώρα νιώθω ευτυχής, Σε ευχαριστώ και Σε ευγνωμονώ Κύριέ μου για τις ευεργεσίες Σου.

Από το 2000 ενταχθήκαμε στην ΕΑΕΠ στο Παγκράτι και ευχαριστούμε τον Κύριο γι' αυτήν την ευλογημένη εκκλησία του όπως και για όλες τις εκκλησίες όπου ορθοτομείται ο Λόγος Του. 

Κλείνω αυτήν την ομολογία μου με μια προτροπή. Αν διψάς για ζωή, και ζωή αιώνια, αν διψάς για αγάπη, αν θέλεις να έχει ειρήνη η καρδιά σου πάρε το Ευαγγέλιο στα χέρια σου, διάβασέ το και προσευχήσου, αν είσαι άντρας ή αν είσαι γυναίκα προσευχήσου και ζήτα στην ζωή στου την παρουσία Του. Ο Χριστός είπε: «Ελάτε εις εμέ πάντες οι πεφορτισμένοι και εγώ θέλω σας αναπαύσει.