Τόσα χρόνια στην εκκλησία και δεν είχα ανοίξει την πόρτα της καρδιάς μου στον Κύριο! Ήταν Οκτώβριος του 1990, ημέρα Κυριακή και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Προσευχήθηκα και ζήτησα από τον Κύριο Ιησού Χριστό να έρθει και να κατοικήσει στην καρδιά μου. Η χαρά ήταν απερίγραπτη!
Γεννήθηκα το Σεπτέμβριο του 1978. Οι γονείς μου ήταν πιστοί, μεγαλωμένοι κι εκείνοι με τη σειρά τους από πιστούς γονείς. Ευχαριστώ τον Κύριο που ευδόκησε να μη γνωρίσω ποτέ πώς ζει ο κόσμος. Μεγάλωσα, σχεδόν κυριολεκτικά, μέσα στην ευαγγελική εκκλησία.
Για τον αδελφό μου κι εμένα ήταν δεδομένο να βρισκόμαστε κάθε Κυριακή πρωί στο Κυριακό Σχολείο, έχοντας μάθει το εδάφιό μας. Έπειτα, στο κήρυγμα, στην προσευχή. Ζούσα μέσα στην εκκλησία, όμως, όπως όλοι χρειαζόμουν να ζει ο Κύριος στην καρδιά μου.
Η όμορφη στιγμή της αναγέννησής μου ήρθε στην ηλικία των 12 ετών. Από μικρότερη ηλικία μου άρεσε να διαβάζω χριστιανική παιδική λογοτεχνία. Εκείνο, λοιπόν, τον καιρό διάβαζα ένα βιβλίο για τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού σε κάποιο βουνό της Ελβετίας. Σε κάποια σελίδα, ήταν Χριστούγεννα, το κοριτσάκι βρισκόταν στην εκκλησία και ο ηλικιωμένος ποιμένας του χωριού διάβαζε από τη Γραφή: «Δεν ήτο τόπος δι’αυτούς εν τω καταλύματι…» «Κι όμως», έλεγε, « απόψε ο Σωτήρας ακόμα στέκεται μπροστά στην κλειστή πόρτα. Ακόμα υπάρχουν καρδιές που δεν έχουν τόπο γι’Αυτόν. Ακούστε τι λέει: ‘Ιδού ίσταμαι εις την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει τη θύρα θέλω εισέλθει…’ Εσύ τι θα κάνεις αυτά τα Χριστούγεννα; Θα Του ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς σου ή μήπως οι θλιβερές αυτές λέξεις θα ηχήσουν για μια ακόμη φορά και για σένα: ‘Δεν είχε τόπο γι’Αυτόν’;» Τα λόγια αυτά συντάραξαν την παιδική μου καρδιά. Τόσα χρόνια στην εκκλησία και δεν είχα ανοίξει την πόρτα της καρδιάς μου στον Κύριο! Ήταν Οκτώβριος του 1990, ημέρα Κυριακή και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Προσευχήθηκα και ζήτησα από τον Κύριο Ιησού Χριστό να έρθει και να κατοικήσει στην καρδιά μου. Η χαρά ήταν απερίγραπτη! Ο Κύριος, που πέθανε στο Σταυρό για τις αμαρτίες μου και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα, κατοικούσε πλέον στην καρδιά μου.
Περίπου 2 χρόνια αργότερα η μητέρα μου άρχισε να ακούει το Χριστιανισμό στο ραδιόφωνο. Αυτό στάθηκε αφορμή να βρεθούμε στην εκκλησία της Καλλιθέας όπου είδαμε τις θαυμαστές ενέργειες του Αγίου Πνεύματος στη ζωή των αδελφών και της εκκλησίας. Σύντομα, αρχίσαμε και οι τέσσερις να ζητούμε το Πνεύμα το Άγιο. Κι ήρθε ο Δεκέμβριος του 1995 κι ήταν Παρασκευή και είχαμε κανονίσει να έρθουν αδέλφια στο σπίτι για προσευχή. Θυμάμαι πως όταν γονατίσαμε και άρχισε η αδελφή που βρισκόταν δίπλα μου να γλωσσολαλεί, εγώ ‘ζήλεψα’! Ήθελα να μιλήσω κι εγώ σε γλώσσες κι ο Κύριος την ίδια στιγμή με βάπτισε με το Άγιο Πνεύμα! Πόση χαρά! Το χαμόγελο έμοιαζε να έχει χαραχτεί επάνω μου!
Η ζωή στην εφηβεία συνεχίστηκε κι ευχαριστώ τον Κύριο που με εφοδίασε με την πνευματική δύναμη να σταθώ με θάρρος ενάντια στις παγίδες και στα καλέσματα του κόσμου. Το Μάρτιο του 2001, έχοντας μόλις επιστρέψει από την Αγγλία όπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, βρέθηκα για πρώτη φορά στην εκκλησία του Παγκρατίου. Η εγκαρδιότητα των αδελφών με κέρδισε αμέσως και με τους γονείς πήραμε την απόφαση από το Σεπτέμβριο του 2001 να πηγαίνουμε σταθερά και μόνιμα στο Παγκράτι.
Η ζωή μου εξακολούθησε να κυλά μεσα στην εκκλησία απολαμβάνοντας την παρουσία του Κυρίου και τις κοινωνίες με τα αδέλφια. Ωστόσο, καθώς τα χρόνια κυλούσαν, κάτι έλειπε από τη ζωή μου. Η δική μου οικογένεια. Προσευχόμουν ακατάπαυστα στον Κύριο και στον αγώνα μου με στήριζαν τόσο οι δικοί μου όσο και τα αδέλφια στο Παγκράτι. «Ο Κύριος αργεί μα δε λησμονεί», μου έλεγαν. «Περίμενε και θα δεις τι θα κάνει ο Κύριος», μου έλεγαν. «Κάτι θαυμάσιο σου ετοιμάζει,» μου έλεγαν. Κι είχα εμπιστοσύνη στην αγάπη του Κυρίου, μα όπως είναι φυσικό δοκιμαζόμουν. Ώσπου, το Μάρτιο του 2010 ο Κύριος μου έστειλε – κυριολεκτικά – το Γιώργο. Ένα ενύπνιο στάθηκε αφορμή για να γνωριστούμε στην πιο παραμυθένια ιστορία που ο Κύριος φύλαγε για τη ζωή μου. Πότε τον γνώρισα και πότε βρέθηκα αρραβωνιασμένη να οργανώνω γάμο δεν πρόλαβα να καταλάβω.
Ευχαριστώ τον Κύριο γιατί πράγματι έιναι δυνατός να κάνει υπέρ πάντα όσα ζητούμε ή νοούμε.
